|
[[Gambar:Sachsenhausen clothes.jpg|thumb|Baju kaméja]]
'''Raksukan''' nya éta mangrupa kabutuhan manusa salain kabutuhan dahar jeung tempat cicing.<ref name="baju"/> Ieu hal geus bisa katingali ti jaman baheula kénéh anu terus ngigelan kamekaran kabudayaan jeung peradaban manusa.<ref name="baju"/>
=='''Asal-usul raksukan'''==
Raksukan mangrupa kabutuhan manusa salain kabutuhan dahar jeung tempat cicing.<ref name="baju"/> Ieu hal geus bisa katingali ti jaman baheula kénéh anu terus ngigelan kamekaran kabudayaan jeung peradaban manusa.<ref name="baju"/> Ditilik tina sajarahna kamekaran kabudayaan manusa, bisa ditalungtik hal-hal anu aya patalina jeung raksukan.<ref name="baju"/> Dina hakékatna raksukan anu mekar dimasarakat ayeuna téh mangrupa kamekaran tina bentuk raksukan peradaban barat.<ref name="baju"/> Tapi raksukan barat ogé mangrupa serepan tina tilu budaya nya éta [[Yunani Kuno]], [[Romawi]] jeung [[Nasrani]].<ref name="baju"/> Kamekaran jaman ogé mangaruhan kana raksukan anu saluyu jeung kamekaran [[élmu]], [[pangaweruh]], [[téknologi]], jeung [[seni]] ([[IPTEKS]]).<ref name="baju"/> Dina jaman prasejarah manusa encan wawuh kana raksukan saperti ayeuna.<ref name="baju"/> Manusa hirup alatan moro saperti ayeuna.<ref name="baju"/> Tapi manusa hirup alatan cara moro, tatanén, jeung hirupna pundah-pindah ti hiji tempat ka tempat séjén ku cara ngamangpaatkeun naon anu kapanggih disabudeureunana. Nalika maranéhna moro sato, araheunana téh lain dagingna wungkul tapi jeung kulitna, dagingna pikeun di dahar jeung kulitna pikeun nutupan awakna.<ref name="baju"/> Nalika éta manusa mimiti mikir yén nutupan awak tina pangaruh alam jeung sabudeureunana saperti pangaruh hawa, sato, cuaca atawa iklim jeung barangbarang anu ngabahayakeun.<ref name="baju"/> Cara pikeun nyingkahan tina hal nu tadi téh béda-béda saluyu jeung alam sabudeureunana.<ref name="baju"/> Di daérah anu hawana tiis, manusa jaman baheula nutupan awakna ku cara awakna ditutup ku kulit [[sato]], hususna sato-sato anu buluna kandel saperti [[domba]].<ref name="baju"/> Kulit sato kasebut dibersihkeun heula tina daging jeung lemak anu nempél tuluy digaringkeun.<ref name="baju"/> Kitu ogé di daérah panas, maranéhna ngamangpaatkeun kulit [[kai]] anu saméméhna dikeueum tuluy digebugan jeung digaringkeun.<ref name="baju"/> Aya ogé anu maké dadaunan jukut jeung anu garing.<ref name="baju"/> Salain ti éta aya ogé anu maké ranté tina kerang atawa beubeutina, sihung sato jeung huntu anu disusun saperti kalung. Ilaharna dipaké dina beuheung saperti kalung, dina leungeun saperti [[gelang]], dina [[suku]] saperti [[génggé]] jeung dina [[imbit]] pikeun nutupan bagian-bagian awak.<ref name="baju"/> Ieu kabéh téh miboga pungsi pikeun jadi pamanis jeung kaéndahan salain ti éta aya kapercayayan atawa tahayul. <ref name="baju"/> Numutkeun kapercayaya baheula, yén maké barang-barang kasebut bakal némbongkeun kakuatan atawa ayana rasa kawani tina roh-roh jahat jeung pikeun dipika hormat.<ref name="baju"/> Salain ti éta aya cara lain nya éta ku cara ngagambaran awakna anu disebutna ''tattoo''. Tapi sakabéh anu dilakukeun ku masarakat primitif encan bisa disebutkeun raksukan ku sabab seni dina raksukan mah ayana sanggeus masarakat maraké panutup awak tina kulit sato, kulit kai atawa bahan-bahan tenunan.<ref name="baju"/> Satuluyna, ayana pamanggih bahan raksukan boh tina kulit sato boh kulit kai jeung cara makéna éta jadi kasang tukang lahirna bentuk dasar raksukan.<ref name="baju"/> Bentuk dasar raksukan anu ayadi [[Indonésia]], nya éta [[kutang]], [[papakéan]], [[ponco]], [[kaptan]] jeung [[calana]].<ref name="baju">[http://www.scribd.com/doc/35182990/asal-usul Asal Usul Busana] (Dicutat tanggal 19 November 2011) </ref>
Hal ini biasanya dilakukan oleh kaum wanita. Begitu juga dengan daerah yang panas, mereka memanfaatkan kulit kayu yang direndam terlebih dahulu lalu dipukul-pukul dan dikeringkan. Ada juga yang menggunakan daun-daun kering dan rerumputan. Selain itu ada yang memakai rantai dari kerang atau biji-bijian yang disusun sedemikian rupa dan untaian gigi dan taring binatang. Untaian gigi dan taring binatang ini dipakai di bagian leher, pergelangan tangan, pergelangan kaki dan pada panggul sebagai penutup bagian-bagian tertentu pada tubuh.
Pemakaian untaian gigi, taring dan tulang, selain berfungsi untuk penampilan dan
keindahan juga berhubungan dengan kepercayaan atau tahayul. Menurut kepercayaan mereka, dengan memakai benda-benda tersebut dapat menunjukkan kekuatan atau keberanian dalam melindungi diri dari roh-roh jahat dan agar selalu dihormati. Cara lain adalah dengan menoreh tubuh dan wajah dan diberi bahan pewarna yang lebih dikenal men “tattoo”. Namun men tatto menurut Roosmy M Sood dalam Dra. Arifah A Rianto, M.Pd (2003:44) bahwa semua yang dilakukan oleh masyarakat primitif belum dapat dikatakan berbusana karena seni berbusana baru muncul setelah masyarakat mengenakan penutup tubuh dari kulit binatang, kulit kayu atau bahan-bahan tenunan. Bersamaan dengan penemuan bahan busana baik dari kulit binatang maupun kulit kayu dan cara pemakaiannya maka lahirlah bentuk dasar busana. Bentuk dasar busana yang terdapat di Indonesia, yaitu kutang,
pakaian bungkus, poncho, kaftan dan celana.<ref name="baju">[http://www.scribd.com/doc/35182990/asal-usul Asal Usul Busana] (Dicutat tanggal 19 November 2011) </ref>
==Pungsi==
|
