Bibliotherapy

Bibliotherapy (ogé disebut terapi buku, terapi maca, terapi puisi atawa storytelling terapi) nyaéta terapi seni kreatif nu ngalibatkeun storytelling atawa maca téks husus. Éta ngagunakeun hubungan individu kana eusi buku sareng puisi sareng kecap-kecap tinulis sanés salaku terapi. Bibliotherapy sabagian tumpang tindih jeung, sarta mindeng digabungkeun jeung, terapi nulis.

Béda tina terapi seni kréatif nyaéta biblioterapi salaku psikoterapi anu ngadukung, intervénsi mandiri anu ringkes dimana ngaliwatan maca manual standar anu dipilih, kaahlian pangaturan émosi dimeunangkeun ku terapi paripolah atanapi téknik terapi kognitif. Dua buku populér anu dianggo pikeun ieu nyaéta The Feeling Good Handbook pikeun terapi kognitif sareng Kontrol Depresi Anjeun pikeun terapi paripolah. Kauntungan utama tina Psikoterapi ieu dibandingkeun sareng terapi paripolah kognitif (CBT) nyaéta biaya-éféktivitasna, sanaos, khususna pikeun presentasi anu kompleks, CBT condong gaduh hasil perlakuan anu langkung positif. Eta geus kabuktian éféktif dina pengobatan depresi hampang nepi ka sedeng, kalawan bibliotherapy kognitif boga pangaruh lila-langgeng. Bukti modest ogé aya pikeun ngurangan gejala gumantungna alkohol, ngarugikeun diri jeung gangguan panik.

Bibliotherapy anu henteu terstruktur sareng langkung informal pas dina terapi seni kreatif, sigana kalebet saran bacaan atanapi kagiatan ku pustakawan atanapi profésional kaséhatan dumasar kana nilai terapi anu ditanggap. Bibliotherapy leuwih terstruktur bisa digambarkeun salaku Psikoterapi supportive, dimana leuwih tinimbangan disimpen dina therapist dina seleksi bahan bacaan sarta kaasup kagiatan séjén pikeun mempermudah akuisisi skill jeung ngurangan gejala. Beda penting antara dua nyaéta dukungan empiris anu langkung ageung pikeun ngirangan gejala dina bibliotherapy salaku psikoterapi anu ngadukung.

Sajarah

Bibliotherapy mangrupa konsép heubeul dina elmu perpustakaan. Numutkeun sejarawan Yunani Diodorus Siculus, dina karya monumentalna Bibliotheca historica, aya frasa di luhur lawang ka kamar karajaan tempat buku disimpen ku Raja Ramses II Mesir. Dianggap salaku motto perpustakaan pangkolotna dipikawanoh di dunya, ψῡχῆς ἰατρεῖον on, ditarjamahkeun: "imah penyembuhan pikeun jiwa". Galen, filsuf anu luar biasa sareng dokter pikeun Marcus Aurelius Roma, ngajaga perpustakaan médis dina abad kahiji Masehi, henteu ngan ukur dianggo ku nyalira tapi ku staf Sanctuary Asclepion, spa Romawi anu kasohor ku cai terapi sareng dianggap salah sahiji. puseur rumah sakit munggaran di dunya. Nepi ka taun 1272, Al-Qur'an diresmikeun maca di Rumah Sakit Al-Mansur di Kairo minangka pengobatan médis.

Dina awal abad XIX, Benjamin Rush leuwih milih pamakéan sastra di rumah sakit boh pikeun "hiburan jeung instruksi pasien".Dina pertengahan abad ka, Minson Galt II nulis ngeunaan pamakéan bibliotherapy di lembaga méntal, sarta ku 1900 perpustakaan éta bagian penting tina lembaga jiwa Éropa.

Sanggeus istilah bibliotherapy diciptakeun ku Samuel McChord Crothers dina artikel Bulanan Atlantik Agustus 1916, ahirna kapanggih jalan kana leksikon médis. Salila Perang Dunya I, Perpustakaan Perang Service nempatkeun pustakawan di rumah sakit militer, dimana aranjeunna dispensed buku ka penderita sarta ngamekarkeun munculna "élmu" bibliotherapy kalawan dokter rumah sakit. Nalika aranjeunna balik ti perang, aranjeunna nyobian nerapkeun gagasan ieu di perpustakaan rumah sakit.E. Kathleen Jones, redaktur serial buku Rumah Sakit Perpustakaan, éta administrator perpustakaan pikeun Rumah Sakit McLean di Massachusetts. Karya pangaruh ieu munggaran diterbitkeun dina 1923, lajeng diropéa dina 1939, jeung deui 1953. Pustakawan panaratas Sadie Peterson Delaney dipaké bibliotherapy dina karyana di Rumah Sakit VA di Tuskegee, Alabama ti 1924 nepi ka pupusna di 1958. Elizabeth Pomeroy, diréktur ti Veterans Administration Library Service, medalkeun hasil panalungtikanana taun 1937 ngeunaan efficacy of bibliotherapy di rumah sakit VA. Britania Raya, mimiti taun 1930-an, ogé mimiti némbongkeun tumuwuhna pamakéan terapi bacaan di perpustakaan rumah sakit. Charles Hagberg-Wright, pustakawan Perpustakaan London, nyarios dina Konperénsi Palang Merah Kakaisaran Inggris 1930, nyarioskeun pentingna biblioterapi salaku bagian tina "ubar kuratif" di rumah sakit. Sajaba ti éta, laporan ti Konférénsi Kaséhatan Umum 1930 ngeunaan bibliotherapy kaasup dina jurnal Inggris Lancet. Taun 1920-an, aya ogé program palatihan dina bibliotherapy. Salah sahiji anu pangheulana nawiskeun palatihan sapertos kitu nyaéta School of Library Science di Western Reserve University dituturkeun ku program di University of Minnesota School of Medicine.

Kalayan rumah sakit anu mingpin, prinsip sareng prakték biblioterapi dikembangkeun di Amérika Serikat. Di Britania Raya, sababaraha ngarasa yén bibliotherapy lagged balik AS jeung Joyce Coates, nulis dina Library Association Record, ngarasa yén "kamungkinan bibliotherapy can jadi pinuh digali". Dina 1966, Asosiasi Rumah Sakit sareng Perpustakaan Institusi, divisi tina Asosiasi Perpustakaan Amérika, ngaluarkeun definisi kerja ngeunaan biblioterapi pikeun pangakuan kana pangaruhna anu ngembang. Saterusna, dina taun 1970-an, Arleen McCarty Hynes, a proponent pikeun pamakéan bibliotherapy, nyieun "Bibliotherapy Round Table" nu disponsoran ceramah jeung publikasi dedicated ka prakna.