Urang Sunda: Béda antarrépisi

Numutkeun sajarahna, cenah mah urang Sunda téh boga dasar budaya [[huma]], sahinggaantukna condong ka solitér. Titinggal kaadaban kolot kapanggih di wewengkon sisi [[Situ Bandung Purba]], [[Guha Pawon]], sarta sababaraha situs arkéologi mangrupa kabuyutan/pamujaan mégalitik. Di [[Nusantara]]/Indonésia, bukti [[arkéologi]]s nunjukkeun yén kaadaban tulis pangkolotna téh aya di Tatar Sunda. Karajaan-karajaan Sunda nu kacatet dina sajarah atawa katalungtik titinggalna aya sababaraha karajaan, di antarana [[Salakanagara]], [[Kendan]], [[Tarumanagara]], [[karajaan Sunda|Sunda]], [[Galuh]], [[Sumedanglarang]], [[Kasultanan Cirebon|Cirebon]], jeung [[Kasultanan Banten|Banten]].{{fact}}

Urang Sunda mah ilaharna maké ngaran anu basajan, kadang cukup ku sakecap, bari jeung pondok. Ku ayana pangaruh Islam anu kuat, urang Sunda loba nu maké ngaran nu nyokot tina '[[asma'ul husna]]' digabung jeung landihan tradisional. Mun dua kecap, kadang sok maké pola "tolong-menolong" (suku kecap nu diulang), misalna Cécép Gorbacép, Asép Gumasép, Didin Saépudin, jsb. Tapi, kitu sotéh ti golongan cacah, sabab pikeun golongan [[ménak]] mah (baheula), biasana mah ngaranna diwangun ku dua kecap, sahinggaantukna rada panjang. Misalna baé [[Umar Wirahadikusumah]], [[Ginanjar Kartasasmita]], [[Huséin Jayadiningrat]], [[Huséin Sastranegara]], jsb.{{fact}}