Ibnu Rusyd
Abu Al-Walid Muhammad bin Ahmad bin Rusyd atawa nu leuwih dipikawanoh ku ngaran Ibnu Rusyd nyaéta salah saurang filsuf muslim ti abad pertengahan.[2] Sedengkeun ku bangsa Eropa leuwih sering disebut Averroes.[2] Gumelar di Cordoba, Spanyol, ti kulawarga muslim Cordoba nu kasohor nu miboga jabatan sarta pangaruh nu kuat salila kurang leuwih dua générasi.[1] Ibnu Rusyd kaasup filsuf sarta pamikir kasohor dina sajarah umat manusa.[2] Pamikiran-pamikiranana geus loba mangaruhan kana kabébasan jeung kabangkitan bangsa Eropa.[2] Nu jadi salah sahiji buktina nyaéta Universitas Padua di Itali nu jadi puseur sumebarna pamikiran-pamikiran Ibnu Rusyd.[2]
_-_BAE09705.jpg) | |
| Gumelar | gumelar di Cordoba, 14 April 1126 – tilar dunya 10 Désémber 1198 dina umur 72 taun[1] |
|---|---|
| Jaman | Abad pertengahan (Mangsa kajayaan Islam)[1] |
Ibnu Rusyd nyuprih élmu di kota kalahiranana, nu di mana harita mangrupa puseur atikan jeung paélmuan di Eropa.[1] Ibnu Rusyd diajar hadis ka Abul Qasim, jeung Abu Abdullah Marzi.[1] Diajar fiqih ka Hafiz Abu Muhammad Ibnu Rizq.[1] Sarta diajar élmu kadokteran ka Abu Jafar, nepi ka Ibnu Rusyd meunang gelar kasarjanaan tinggi dina widang sastra, hukum, filsafat jeung kadokteran.[1]
Ibnu Rusyd kungsi nulis buku ngeunaan kadokteran saloba dua puluh buku.[2] Buku nu paling kasohor nyaéta nu judulna Al-Kulliyat fi Ath-Thib, buku énsiklopedi kadokteran nu jumlahna tujuh jilid.[2] Dina sababaraha bukuna, Ibnu Rusyd ngajelaskeun susunan panon.[2] Manéhna ogé anu nyebutkeun yén manusa katarajang ku panyakit cacar ngan sakali saumur hirupna.[2] Ibnu Rusyd ogé kungsi ngoméntaran pasualan anatomi, yén saha waé nu neuleuman élmu anatomi, kaimananna ka Allah bakal naék.[2]
Rujukan
édit
|
Artikel ieu mangrupa taratas, perlu disampurnakeun. Upami sadérék uninga langkung paos perkawis ieu, dihaturan kanggo ngalengkepan. |