Fiqih

Fiqih (الفقه) téh mangrupa basa Arab dina wangun mashdar (kecap dasar) anu fi'ilna (verbana) nyaéta فقه يفقه فقها. Kecap fiqih asalna boga harti العلم (pangaweruh) jeung الفهم (pamahaman).

Nurutkeun istilah anu dipaké ku para ahli fiqih (fuqaha), fiqih nyaéta élmu anu ngajelaskeun hukum syariat Islam nu dicokot tina dalil-dalil anu jelas. Nurutkeun Hasan Ahmad Al-Khatib fiqhul Islam nyaéta kumpulan hukum syara', anu geus dipedar dina sagala rupa madhab, boh madhab anu opat atawa ti madhab séjénna, jeung nu dinukilkeun tina fatwa-fatwa sohabat tabi'in, ti fuqaha anu tujuh di Mekah, di Madinah, di Syam, di Mesir, di Iraq, di Basra jeung saterusna. Fuqaha anu tujuh éta nyaéta Sa'id Musayyab, Abu Bakar ibn Abdurrahman, 'Urwah bin Zubair, Solomon Yasar, Al-Qasim bin Muhammad, Charijah bin Zaid, sarta Ubaidillah Abdillah.

Papasingan hukum fiqih

Ulama fiqih ngabagi hukum fiqih ku babagian di handap ieu:

1. Hukum nu patali jeung ibadah mahdlah (husus), nyaéta hukum anu ngatur masalah ibadah manusa ka Allah SWT, saperti solat, puasa, zakat jeung haji.
2. Hukum nu patali jeung masalah muamalah, nyaéta masalah hubungan sasama manusa dina raraga minuhan kaperluan material jeung hak masing-masing, saperti transaksi jual jeung meuli, serikat dagang jeung leasing.
3. Hukum anu patali jeung urusan kulawarga (al-ahwal al-syakhsiyyah), saperti nikah, pipisahan, rekonsiliasi, périodeu dago, nasab jeung iddah.
4. Hukum anu patali jeung masalah pidana (jinayah atawa jarimah, jeung 'uqubah), saperti zinah, maling, perampokan, pembunuhan jeung bentuk-bentuk palanggaran kana anggota awak, sarta harta séjénna.
5. Hukum anu patali jeung masalah kaadilan jeung padumukan hak jeung kawajiban manusa (Ahkam al-qadla).
6. Hukum nu patali jeung masalah pamaréntahan jeung ngatur hubungan antara pangawasa jeung rahayat (al-Ahkam salaku-Sultaniyyah atawa siyasah syar'iyyah).
7. Hukum nu ngatur hubungan antara nagara dina kaayaan perang jeung damai (al-Ahkam ad-dauliyyah).
8. Hukum anu patali jeung masalah ahlak (al-adab).