Hujan
Hujan nyaéta hiji bentuk présipitasi, kawas salju.[1] Hujan lumangsung nalika cai ngareclak ragrag kana beungeut Bumi tina awan. Teu sadaya hujan nepi kana lemah, sawaréhna nguap nalika ragrag ngaliwatan hawa garing, hiji tipe présipitasi nu disebut virga.[1]
Hujan maénkeun peran utama dina daur hidrologis nalika cai ti sagara nguap, ngagunduk jadi awan, ragrag deui ka Bumi, sarta tungtungna ngamalir deui ka sagara ngaliwatan walungan pikeun ngulang deui daurna.
Jumlah hujan diukur ku curah hujan, nu dihartikeun salaku jerona cai nu nyangkrung na hiji wadah datar, nu bisa diukur nepi ka satuan 0.25 mm, atawa kadang sok maké hijian léter per méter pasagi (1 L/m² = 1 mm).[1]
Cihujan mindeng digambarkeun kawas "bentuk cikeclak", buleud di handapna jeung méncos di luhurna, padahal teu bener. Cihujan ampir buleud, nu rada badag mah sok rada depé; nu badag pisan bentukna kawas parasut. Rata-rata, cihujan diaméterna 1 nepi ka 2 mm. Cihujan pangbadagna di Bumi kungsi karékam di Brazil jeung kapuloan Marshall taun 2004 - aya nu nepi ka 10 mm.[1]
Sababaraha kabudayaan geus ngembangkeun alat pikeun ngayonan hujan, kayaning payung jeung jas hujan. Loba ogé nu milih cicing di jero nalika hujan, utamana di wewengkon tropik nu hujanna ilahar dibarengan ku gelap.[1]
Umumna, hujan mibanda pH saeutik handapeun 6, alatan nyerep karbon dioksida atmosfir, nu leyur na cihujan jadi asam karbonat. Di wewengkon sagara keusik, kebul ngandung cukup kalsium karbonat pikeun ngimbangan kaasaman cihujan, antukna cihujanna robah jadi nétral, atawa malah jadi basa. Hujan nu pH-na handapeun 5.6 dianggap hujan asam.
Budaya
édit
Polah budaya ngeunaan hujan béda-béda di unggal bangsa. Urang Kulon nganggap hujan salaku totondén goréng, sabalikna ti srangéngé nu pikagumbiraeun. Di tempat séjén, kawas India, hujan dibagéakeun kalawan suka bungah. Dina Qur'an, disebutkeun yén hujan téh mawa bérékah, sakumaha cai nu mawa kahirupan ka alam dunya.
